12. Już gotowe

(opublikowano dnia 02.05.2012) 

Drzewa straszyły nagością i czarnym kolorem kory. Wiatr porwał do tańca ich pozbawione liści gałęzie, płosząc ptactwo. Niebo nad masywnym średniowiecznym zamkiem z dziesiątkami wież i setkami rozświetlonych okien ubrane było w ciężkie, ołowiane chmury. Sprawiało wrażenie, że nigdy nie było na nim słońca ani gwiazd, że zawsze było brunatne, przytłaczające, że nigdy nie przepuszczało światła. Ciężkie chmury na nim kotłowały się gwałtownie, jak opary z tajemniczego wywaru.

Na najwyższej wieży zamczyska młoda dziewczyna w długiej ciemnej pelerynie w niemym podziwie obserwowała rozciągający się przed nią krajobraz rodem ze średniowiecznego horroru. Czarne, wyglądające na wysuszone drzewa, ciemnoszare chmury, mgła i opar unoszący się nad wzburzonym jeziorem, niosące się echem krakanie wron – wszystko to tworzyło niepowtarzalny klimat. Nie było nic, co mogłoby wskazywać, że na tym świecie także czasem panuje pogoda, że wszystko jest wtedy pełne życia i wesołości.

Okna w chatce gajowego były pozasłanianie, z komina nie unosił się dym. Z wyjątkiem młodej czarownicy na szczycie wieży astronomicznej na zewnątrz nie było ani jednej żywej duszy. Nawet z środka zamku nie dobiegał choćby najmniejszy szmer, zupełnie jakby od setek lat był opuszczony. Wszystko zdawało się być od wieków umarłe.

Dziewczyna westchnęła. Silny wiatr utrudniał jej oddychanie, ale nie potrafiła się ruszyć i ukryć przed nim w głębi zamku. Jak urzeczona wpatrywała się w ponurą przestrzeń. Długie kruczoczarne włosy, szarpane podmuchami wiatru omiotły jej twarz i tańczyły wokół głowy. Wcisnęła skostniałe ręce w kieszenie długiego czarnego płaszcza. Jej zesztywniałe od zimnych podmuchów powietrza policzki zupełnie straciły swój naturalnie śniady kolor. Oblicze młodej czarownicy zdradzało oznaki przemęczenia, o czym świadczyły nie tylko blada cera: jej twarz stała się nieco zapadnięta, pod przygasłymi oczami pojawiły się cienie. Marszczyła stroskane czoło, zaciskając usta.

Jej rozmyślania na nieodgadnięty temat przerwał nagły trzask otwieranej za nią klapy w podłodze i śmiech dwóch osób.

- Ups… - odezwał się dziewczęcy głos – mówiłam, Syriuszu, że ktoś tu będzie.

Młoda czarownica odwróciła się przez ramię i spojrzała w kierunku, z którego dobiegły ją hałasy, ukazując swoją twarz.

- To ty – z niezadowoleniem sucho stwierdził ten sam dziewczęcy głos, należący do przyodzianej w szaty Slytherinu bardzo ładnej Mulatki, którą jednak szpecił nieprzyjemny grymas na twarzy.

W tym samym momencie obok Ślizgonki wyłoniła się postać szarookiego Gryfona.

- Sorry, Blanka – powiedział niedbale. – Już się zmywamy i…

- Nie trzeba –  wpadła mu w słowo znudzonym głosem. – Ja i tak już miałam wracać.

Na te słowa para wygrzebała się z niewygodnego włazu, po czym Gryfonka (taksowana niezadowolonym wzrokiem Ślizgonki) opuściła wieżę, z trzaskiem zamykając za sobą klapę w podłodze.

***

Gotowe.

Ostatnia dynia przydzielona Remusowi została opróżniona. Inni prefekci wciąż pracowali w pocie czoła, gdy powoli zaczął się wycofywać ze swojego miejsca pracy, nie chcąc zostać zauważonym. Jedyne o czym marzył od dłuższego czasu, to chwila wytchnienia, a gdyby ogłosił wszem i wobec, że swoje zadanie wykonał, mogłoby mu zostać przydzielone następne.

Zerknął z ukosa na Flitwicka, McGonagall i Larry’ego Goldena, który w tym roku został prefektem naczelnym – żywo o czymś dyskutowali w przeciwnym kącie sali. Lupin posłał jeszcze przepraszające spojrzenie Lily, której groźnie zmrużone oczy obserwowały go zza sterty nietoperzach skrzydeł czekających na sklejenie i zawieszenie. Bezszelestnie wymknął się z oświetlonej nikłym blaskiem świec sali na zimny i pogrążony w półmroku  korytarz.

Odetchnął.

Jutrzejsze Halloween zbiegało się z drugą w tym semestrze pełnią. Pełnią, która tym razem wyjątkowo przepełniała go nie odrazą i zniechęceniem, a nawet zażenowaniem samym sobą, jak miało to zazwyczaj miejsce, ale… zaciekawieniem! Choć jak zwykle przed przemianą nie czuł się najlepiej, zagadką pozostawało, jak zniósł „to” za ostatnim razem. Niemal całkowicie bezboleśnie. Podobnie przebrnął przez dwie ostatnie pełnie na piątym roku, by w wakacje znów powrócić do dawnej katorgi i niemiłosiernych cierpień. Nie było wątpliwości, że parę ostatnich przemian spędzonych w Hogsmeade było o wiele mniej bolesnych od tych, które przechodził podczas letniej przerwy od nauki. Co było tego powodem, nie miał pojęcia. Nigdy nie pamiętał tego, co się działo po przeistoczeniu. Czasem w głowie pozostawały mu tylko pojedyncze obrazy wyrwane z kontekstu, tym razem jednak zapamiętał towarzyszący mu sen. Śniły mu się zwierzęta. Nie pamiętał, ile ich było, ani nawet, jakiego były gatunku – podświadomie wiedział jedynie, że każde było innego. Nie dopatrywał się związku między snem a tym, jak ostatnio przechodził przemiany, ale chętnie go analizował i starał przypomnieć sobie z niego jak najwięcej, bowiem było to chyba jedyne, co przez te wszystkie lata zapamiętał po pełni.

Rozmyślając, przechodził kolejne piętra zamku, dziwnie dziś opustoszałego, dlatego jego uwagę od razu przykuło echo czyichś kroków. Na przeciwległym końcu korytarza wyłoniła się postać zgarbionej szatynki. Była to Rachel White, Krukonka na trzecim roku. Ostatnie doniesienia prasy o tajemniczym zniknięciu jej ojca sprawiły, że nagle stała się w szkole rozpoznawalna, za jej plecami ciągle szeptano, a ona sama spuściła nisko głowę i cały czas ocierała łzy z oczu. W jednej ręce niosła opasłe książki, w drugiej – całkowicie już mokrą chusteczkę. Spojrzała ponuro a Remusa, by znów spuścić głowę, pociągając nosem. Szła wolnym, umęczonym krokiem. Nie sposób było obok niej przejść obojętnie, dlatego, gdy już mięli się minąć, Lunatyk zatrzymał się i odwrócił do dziewczyny. Ona także się zatrzymała, choć nieznacznie się cofnęła, jakby się go obawiała. Jej badawczy wzrok spoczął na plakietce prefekta, na co westchnęła cicho.

- To książki z biblioteki, wszystko jest wpisane w kartach, rozmawiałam z panią Pince, pozwoliła mi wziąć ich więcej niż pięć – powiedziała zmęczonym głosem.

- Co? – zapytał zupełnie zdezorientowany. Dopiero po chwili zrozumiał, o czym mówi Krukonka. – Aha! Nie no, coś Ty, nie mam zamiaru kontrolować twoich kart i cię sprawdzać – starał uśmiechnąć się przyjaźnie, ale twarz odmówiła mu posłuszeństwa. Rozmowa z tak przygnębioną osobą nie należy do łatwych. – Chciałem tylko zapytać o to… - urwał, zdając sobie sprawę, że nie wie, co powiedzieć. O to, jak się czuje? Istotnie tak było, ale to pytanie wydało mu się nie tylko niestosowne, ale i niebezpieczne – dziewczyna wyglądała, jakby w każdej chwili mogła wybuchnąć płaczem. A i odpowiedź na nie była oczywista, wystarczyło spojrzeć. – Chcesz może czekolady? – wypalił nagle.

Ku jego uldze, kąciki ust dziewczyny nieznacznie uniosły się ku górze. Spojrzała na niego z wdzięcznością, ale podziękowała, ponownie pociągając nosem. Wyciągnął z kieszeni chusteczkę, tym razem przyjęła bez wahania, kwitując cichym podziękowaniem.

- Ja jednak nalegam na czekoladę – powiedział, sięgając do wewnętrznej kieszeni szkolnej peleryny, gdzie zawinięte w sreberko wciąż na swoją kolej czekało pół tabliczki.

Tym razem usta dziewczyny rozciągnęły się już w pełnym uśmiechu, choć oczy wciąż pozostały smutne. Poczęstowała się kawałkiem i gorliwie podziękowała.

- Powinnam już iść – oznajmiła, walcząc językiem z kostką czekolady.

- Gdyby coś się działo – zaczął Remus – albo gdybyś czegoś potrzebowała, na pewno postaram się pomóc, jeśli będziesz tylko chciała.

Skinęła głową i uśmiechając się smutno, ruszyła powoli przed siebie.

Remus, odprowadzając wzrokiem Krukonkę, usadowił się na parapecie obok. Z brunatnego nieba lunął deszcz. Krople deszczu roztrzaskiwały się na szybie o milimetry od jego zatroskanej twarzy. Myślał o ostatnich doniesieniach z prasy, które pod żadnym pozorem nie napawały optymizmem. W głowie utkwiła mu myśl, że Rachel White, która już zniknęła mu z pola widzenia, nie jest ostatnia. Że w Hogwarcie będzie tylko przybywać uczniów, którzy tak jak ona, będą drżeć o życie swoich bliskich. I choćby Lunatyk wykupił całe Miodowe Królestwo, w pewnym momencie okaże się, że nie wystarcza już dla nich czekolad.

***

W oblanym ciepłym światłem z kominka Pokóju Wspólnym Gryfonów mimo późnej pory wciąż pozostawało paru uczniów. Siedzący przy stoliku pod oknami trzeciak z nosem w grubej księdze najwyraźniej zamierzał zarwać noc na rzecz poprawienia stanu swojej wiedzy. Obok walcząca z opadającymi Lily powiekami próbowała wytłumaczyć technikę nanoszenia księżyców na mapy małej pierwszorocznej. Na kanapie przed kominkiem ścigający drużyny Gryffindoru, Gavin Brown, rozmawiał o czymś z kapitanką zespołu – Katie Murphy, również ścigającą. Siedzący na fotelu Peter obserwował ich ze znudzeniem. Na pewno nie rozmawiali o quidditchu, tego był pewien. Katie nie uśmiechałaby się wtedy w ten sposób. Trochę im zazdrościł, musiał przyznać przed samym sobą. Znajomość z Emmą najprawdopodobniej miała się skończyć na kilku spotkaniach w parku i trzech listach – na ostatni nie dostał odpowiedzi już od ponad miesiąca. Na samą myśl o tym, nabrał ochoty na coś słodkiego dla poprawy humoru.

Spojrzał na zegar. Było już grubo po rozpoczęciu ciszy nocnej, ale z drugiej strony kuchnia wcale nie jest tak daleko… Zaczął podnosić się już w fotela, kiedy nagle, tuż przy nim ktoś zupełnie nieoczekiwanie powiedział „cześć!”. Zaskoczony, zachłysnął się powietrzem i nieomal upadł, z natury bowiem był płochliwy, a kompletnie nie słyszał, by ktokolwiek wcześniej szedł w jego kierunku. Czując, jak serce wali mu jak oszalałe, odwrócił się za siebie, szukając sprawcy tej reakcji. Obok niego stała Hewson.

- Cześć, Blanka – powiedział trochę z wyrzutem, przyciskając do klatki piersiowej ręce. – Mogłabyś się przestać zakradać? Prawie zawału dostałem.

- Nie zakradałam się, ale przepraszam – burknęła ze zmęczeniem i usiadła obok niego.

Przyjrzał jej się przez chwilę, wyglądała na wykończoną.

- Masz straszne doły pod oczami – chlapnął bezpośrednio chłopak.

- W tym świetle ty też masz, dżentelmenie – powiedziała to zupełnie znudzonym głosem, ale za to spiorunowała go spojrzeniem. Zarumienił się.

- Jutro od rana mamy obronę z tą starą choleryczką, więc bęęędę już sz-szłaaa – wydukała, starając się stłumić ziewnięcie i podnosząc się leniwie z fotela. – Tatiana kazała przekazać któremuś z was, że już gotowe. Nie wiem co, nie wiem, o co chodzi, ale wolę się nie zagłębiać. Powiedziała, że będziecie wiedzieć. Przekaż chłopakom, dobra? – Jeszcze raz ziewnęła. – Dobranoc.

- Pa – odpowiedział Peter i podążył za nią wzrokiem, dopóki nie zniknęła za zakrętem na schodach. Odechciało mu się jeść, za to poczuł strach, pewien rodzaj adrenaliny. – Już gotowe – mruknął do siebie niemal bezdźwięcznie i poczuł, jak po jego plecach przebiega dreszcz. Gdyby mógł się z tego wycofać… z jednej strony chciał brać w tym udział, chciał pomóc, ale z drugiej ciągłe wystawianie się, trwająca już drugi rok walka ze strachem i stresem zaczynała go wykańczać. Nie był człowiekiem poszukującym wrażeń, wiele by oddał za ponowne spokojne sumienie. Z zamyślenia wyrwało go skrzypnięcie obrazu z Grubą Damą, spojrzał w tamtym kierunku i zobaczył wchodzącego do Pokoju Wspólnego Syriusza. Brunet skierował swoje kroki w stronę przyjaciela i rozsiadł się wygodnie dokładnie w tym miejscu, w którym przed chwilą siedziała Blanka.

- Siema! – powiedział ożywionym tonem, zupełnie, jakby nie wiedział, że jest już grubo po północy.

- Hej – odburknął Pettigrew. – Jak było?

- Hm… sympatycznie – Black uśmiechnął się cwaniacko i śmiesznie ruszył brwiami, jakby chciał dodać „jeśli wiesz, co mam na myśli”.

- Łapo?

- Tak?

- Już gotowe.

Twarz Syriusza w jednej chwili przybrała poważny wyraz. Pokiwał powoli głową.

- Nie martw się – powiedział. – Uda nam się na pewno.