13. Halloween

Nie mogę już patrzeć na ten szablon, co za paskudztwo. Szukam materiałów do czegoś nowego.

Ten odcinek miał się pojawić ponad… rok temu (tak, tak, w Halloween. A potem w następne), ale strefiłam. I początkowo miał mieć 11sty numer, a sami widzicie, jak wyszło.  Odwlekałam ten moment tak długo, jak tylko było to możliwe. Pomysł powstał naprawdę dawno temu i w związku z tym wciąż nie wiem, czy faktycznie powinnam była wprowadzać go w życie. Wiadomo, jak głupie ma się pomysły za młodu, prawda? No ale jak się już powiedziało A, to powinno się powiedzieć i B. Ponoć, choć osobiście uważam to za głupotę.

Prawdopodobnie jeszcze nigdy nie szło mi tak mozolnie. Chyba to czuć, sztywne słowo, ciężką składnię, tą trudność w pisaniu. Na pewno.

Rety… co za kupa (korciło mnie, żeby tak nazwać rozdział). Dlatego też nie dedykuję.

Larry Golden, Prefekt Naczelny Hogwartu rozglądał się uważnie po Wielkiej Sali, szukając możliwości do interwencji i do urozmaicenia sobie tego nudnego wieczoru. A nuż, ktoś wszczął sprzeczkę? Choć może jego obecne znudzenie na to nie wskazywało, był bez wątpienia najbardziej zapracowanym uczniem w całym zamku. Jako jeden z najzdolniejszych studentów, kluczowy zawodnik reprezentacji Ravenclawu w quiddithu, osiągający znakomite wyniki w każdym przedmiocie wykładanym w szkole, jednak pochodzący z biednej rodziny, został nagrodzony przez Ministerstwo Magii i dyrekcję szkoły,  gdy zdał wszystkie SUMy na wybitny. Dostał możliwość zakończenia nauki już w tym roku, jednak kosztem tego musiał opanować materiał z dwóch lat, które mu pozostały, a w czerwcu wraz z najstarszymi studentami przystąpić do OWTUMów. Po zakończeniu szkoły czekał go staż w Ministerstwie Magii. Choć był to dla niego czas wyjątkowo ciężki, traktował go jako ogromną szansę do szybszego usamodzielnienia się, zdobycia pracy i wspomożenia rodziny. Coś kosztem czegoś.

Potoczył wzrokiem po skepieniu Wielkiej Sali cały czas przeszywanym przez błyskawice. W górze kotłowały się czarne, ołowiane chmury. Zsyłały prawdziwą ulewę, jednak krople wody rozpływały się w powietrzu nad głowami siedzących przy stołach uczniów na wysokości lewitujących świec i dyniowych masek i przechodziły w nicość. Ucztujący poniżej hogwartczycy nic sobie nie robili z szalejącej nad nimi burzy. Śmiejąc się i rozmawiając z przyjaciółmi, kosztowali smakołyków przygotowanych przez skrzaty.

Larry znów zlustrował wzrokiem wszystkich obecnych na sali. Przy stole Ravenclawu jego przyjaciele z roku, Matt i Malina, jak zawsze o coś się spierali, ale robili to w miarę niezakłócający spokoju sposób. Gwar setek toczonych przy stołach rozmów, podzwanianie sztućców, nuda. Zdecydowanie podejrzana. A podejrzenie to potęgował fakt, że nigdzie nie dostrzegał czwórki uczniów, która zawsze sprawiała najwięcej zamieszania i przysparzała mu dodatkowej pracy.

Chyba po raz tysięczny spojrzał w kierunku stołu Gryfonów, gdzie szósty rok reprezentowały jedynie Amelia Bellamy i Lily Evans. Ruszył przed siebie.

 - Cześć, dziewczyny – uśmiechnął się parę sekund później, siadając przy Lily i Amelii, cmokając tą drugą na powitanie w policzek.

Chyba już wszyscy w szkole wiedzieli, że są razem, poza nimi samymi. Byli najbardziej oczywistą, choć z powodów ich ciągłych zaprzeczeń, wciąż nieoficjalną parą w Hogwarcie.

- Gdzie masz Blankę? – zapytał.

- Kiepsko się dziś cały dzień czuła, była tu tylko chwilę i stwierdziła, że idzie spać – poinformowała go Amelia, obserwując, jak dolewa jej dyniowego soku.

Golden szepnął coś Szkotce na ucho, ta szturchnęła go ramieniem, jednocześnie powstrzymując się od roześmiania na głos. Przez chwilę przekomarzali się ze sobą, obserwowani czujnym okiem siedzącej naprzeciw Evansówny. Kiedy Larry w końcu wyłapał jej spojrzenie, ta uśmiechnęła się przepraszająco i spuściła wzrok na swój talerz.

- A gdzie chłopaki? – zapytał rudowłosą.

Dziewczyna z powrotem podniosła zielone oczy na chłopaka. Tym razem zaskoczone, a nie życzliwie przypatrujące się.

- Dlaczego akurat mnie o to pytasz?

- Bo zazwyczaj masz na nich czujne oko, zapewne tylko jako prefekt domu – uśmiechnął się nieco złośliwie.

- Nie mam pojęcia, gdzie są – burknęła Gryfonka.

- Niedobrze – tym razem Golden zwrócił się do Amelii. – Planowałem, że po odprowadzeniu uczniów do dormitoriów, moglibyśmy się razem przejść, ale ich nieobecność akurat w Halloween trochę dziwnie wygląda. Zobaczymy.

***

     Peter, Syriusz i James szybkim krokiem przemierzali szkolne korytarze nikle oświetlone leniwym ogniem pochodni. Wysoko ponad nimi, między lewitującymi dyniowymi maskami, latały nietoperze.

Potter pluł sobie w brodę. Znów, znów nawalił! Wszystko było dopięte na ostatni guzik, jak mogłoby się zdawać, a tymczasem on zawala najłatwiejszy element planu. Przez niego tracili czas, ale uparcie nie dawał po sobie poznać, jak bardzo jest na siebie wściekły. Po kłótni z Syriuszem szli w milczeniu. James doskonale wiedział, że jego przyjaciel miał rację, ale przecież nie przyzna się do błędu, prawda?

Tatiana nadstawiając karku i wykorzystując swój urok i talent aktorski, załatwiła ostatnie potrzebne im elementy, a on najzwyczajniej w świecie pomylił miejsca kryjówki. W poszukiwaniu zmierzyli zamek już wzdłuż i wszerz, ręce powoli mu opadały. Syriuszowe spojrzenia spode łba oraz sapanie Petera nie poprawiały sytuacji.

W kieszeni peleryny spoczywała ich mapa, teraz kompletnie nieprzydatna. Dlaczego nie wskazywała potrzebnych przedmiotów?

- To tu – powiedział pewnie, zatrzymując się nagle przed ciężkimi drzwiami, które wydawały mu się znajome.

- Mówisz to dziś już siódmy raz – usłyszał za sobą niski, choć poirytowany głos Blacka.

Nic sobie z tego nie robiąc, zaklęciem otworzył zamek i wszedł do środka, nie oglądając się na przyjaciół.

To był błąd.

Cała trójka bez zawahania wpadła do pogrążonej w kompletnej ciemności komnaty. Rozległ się huk i głuchy jęk kogoś w środku.

Stanęli jak wryci, kompletnie zdezorientowani. W pogotowiu mieli różdżki, ale otaczała ich tak nieprzenikniona ciemność, że nie mogli ich użyć. Choć dodatkowo nastała głucha cisza, pewnym było, że nie byli sami. Wszystkie ich zmysły były wyostrzone do maksimum, a mimo to, wciąż nie potrafili odnaleźć się w sytuacji. Każde z nich słyszało przyspieszone bicie swego serca, poza tym cisza w komnacie wręcz świszczała w uszach. Wbrew oczekiwaniom ich oczy nie przyzwyczaiły się do ciemności i nie byli w stanie nawet dojrzeć siebie nawzajem.

Stali tak kompletnie zszokowani przez króciutką chwilę, dwie, może trzy dokładnie odliczone sekundy.

To się stało nagle.

Usłyszeli szelest i w tej aksamitnej ciemności James coś dostrzegł. Coś tak intensywnie czarnego, że otaczający ich mrok, do tej pory nieprzenikniony, teraz wydał się ledwie szarawy. Była to jakaś smuga. Smuga, która pojawiła się niespodziewanie, nie wiadomo skąd i… mknęła w ich stronę z prędkością nie pozostawiającą im szansy na jakikolwiek ruch. Rozszczepiła się na trzy części, jedna z nich impetem trafiła Jamesa w klatkę piersiową, pozostałe dwie pomknęły za niego, gdzie stali jego przyjaciele.

Siła uderzenia była tak wielka, że Pottera odrzuciło do tyłu, gdzie odbił się o ścianę i upadł na podłogę. Dwa głuche uderzenia za nim powiedziały mu, że z resztą Gryfonów stało się to samo.

Usłyszał jeszcze kroki trzech, może czterech osób wychodzących z komnaty. Dokładnie zamknęli za sobą drzwi, zostawiając ich na pastwę losu.

Nadchodziły najgorsze chwile w dotychczasowym życiu całej trojki.

***

     Podziemia Ministerstwa Magii, departament czegoś, czego nazwy Blanka nie potrafiła nawet dokładnie powtórzyć. Nie wiedziała, na którym poziomie się znajduje, którymi drzwiami wyjść. Człowiek głupiał w tym półmroku o niebieskawej poświacie, w niemal kompletnej ciszy. Kiedy Hewson była tu po raz pierwszy, loch wypełniony był do maksimum czarodziejami odzianymi w zazwyczaj czarne peleryny. Teraz pozostała ich jedynie garstka. Część została wyeliminowana podczas ćwiczeń w trakcie kolejnych spotkań, cześć nie wytrzymała psychicznie i wycofała się sama. Siedemnaście, dokładnie tyle ich było. A do samego końca dotrwa jeszcze mniej, to było pewne. 

Blanka siedziała sztywno na swoim niewygodnym drewnianym krześle. Jak zwykle zacięty wyraz twarzy skrywał to, jak bardzo się niepokoiła. Tak bardzo chciała dobrnąć do końca! Choć, musiała przyznać sama przed sobą: w perspektywie tego, co działo się z nią ostatnio, wiedziała, że może nie dać rady. Ponoć to normalne, ostrzegano ich na początku, że ćwiczenia i eliksiry mające na celu spotęgowanie ich magicznej mocy mogą powodować bezsenność, nagłą utratę wagi, brak apetytu, omdlenia, generalne pogorszenie stanu zdrowia, a nawet mogą zwiększyć łamliwość kości. Blankę przeszły ciarki na wspomnienie głośnego trzasku kości udowej ogromnego mężczyzny, gdy w trakcie ćwiczeń ktoś po prostu na niego wpadł. Potem przypomniał się jej własny wypadek. Tak głupi… ale również skutkujący złamaniem i ogromnym bólem. Wszyscy uspokajali, że to normalne objawy, że są po prostu w ten program wpisane i trzeba się z nimi pogodzić. Ale w takim razie dlaczego najlepszy z całej grupy John Emillias, na którego Blanka spojrzała teraz z ukosa, z nimi się nie spotkał? Wyglądał i żył jak gdyby nigdy nic, czego wychudzona, zmęczona do granic możliwości i obolała Hewson zazdrościła mu z całego serca.

Do pomieszczenia wszedł w końcu Tom, ich opiekun. Każdy mówił do niego po imieniu, nikt nie znał nazwiska, „Po prostu Tom” – odpowiadał, gdy ktoś o nie zapytał. Był to niewysoki, tęgi czarodziej w średnim wieku z nieco nieobecnym spojrzeniem. Rozejrzał się po zgromadzonych i przejechał dłonią po łysiejącej głowie.

Blanka przyglądała mu się podejrzliwie, jak prawie na każdym wcześniejszym spotkaniu. Fenomenem było dla niej to, że tak wielu czarodziejów bezgranicznie mu ufało, obcemu urzędnikowi, który tak na dobrą sprawę równie dobrze mógł być jednym z popleczników Vol… Nie, tej myśli nie chciała do siebie dopuścić, odsuwała ją od siebie zawsze w ostatnim momencie. Dumbledore musiał go sprawdzić, skoro pozwolił jej i Emilliasowi brać udział w tym wszystkim. Niemniej, Tom sprawował pieczę nad grupą obfitą w obdarzonych wielką mocą i talentem czarodziejów, kim on był, żeby aż tak mu ufać? – często wątpiła, gdy drżącą ręką podnosiła do ust flakonik z podawanym przez Toma tajemniczym eliksirem.

- Jak widzicie, z każdym spotkaniem jest was coraz mniej – zaczął chrypliwym głosem zamiast przywitania. – I jestem pewien, że to się nie zmieni aż do końca. Przed wami ostatni i bez wątpienia najtrudniejszy dla was etap…

***

     Nieprzenikniona i narastająca cisza świszczała w uszach. Słyszał szaleńcze bicie swojego wystraszonego serca. Zdawało mu się, że słyszy nawet płynącą w żyłach krew.

Leżący na posadzce, całkowicie wyziębnięty Syriusz nie mógł się ruszyć, a każdy kawałek jego ciała pulsował z bólu. Niewidzialny drut kolczasty oplatał kostki i nadgarstki za plecami chłopaka. Zaklęcie, które ugodziło jego i jego przyjaciół, odebrało mu nawet zdolność mrugania, mógł jedynie wpatrywać się w przestrzeń piekącymi i powoli wysychającymi oczyma. Od środka wypalał go ogień, czuł, jakby wszystkie narządy wewnętrzne skręcały się wokół siebie. Język cofnął mu się do gardła, dusząc go. Dławił się całe godziny, walcząc o każdy oddech. Wargi wywinęły się na wierzch, rozrywając się równocześnie i krwawiąc.

Chciał krzyczeć, nie mógł nawet jęknąć. Chciał wić się szaleńczo z bólu, nie potrafił nawet mrugnąć, cały zastygł.

Nie znał takiego wymiaru cierpienia. W najczarniejszych myślach nie przypuszczał nawet, że może taki istnieć. Był bliski postradania zmysłów, ucieczka w szaleństwo byłaby jedynym wyjściem. Stawał się coraz pewniejszy tego, że zwariował. Że to się nie mogło dziać. Przez wszystkie te godziny modlił się w myślach o nadejście pomocy, o sen, o utratę przytomności, a w pewnym momencie nawet o śmierć. O jakąkolwiek zmianę. Nie miał już siły łapać powietrza, w ustach czuł gorycz. Skórę i wnętrze ciała trawił żywy ogień. Ogarnęło go otępienie, nie miał pojęcia, co się dzieje, nie był w stanie racjonalnie myśleć.

Zaczynało świtać, a pomoc nie nadchodziła. Mrok w komnacie bardzo powoli i niechętnie ustępował pierwszym, nikłym promieniom listopadowego słońca.

_______________

PS Ktoś wie, kiedy oni pisali OWTUMy? Wpisałam czerwiec, ale bez pewności.

Strasznie naciągane. W zasadzie jak cały Potter ^^ Miała być jeszcze jedna scena, z której jednak zrezygnowałam. Za bardzo już by trąciła kiczem. Dobra, powiem Wam. Chłopaki mieli być świadkami morderstwa. No nie do końca, ale o to mniej więcej chodziło. Myślę, że przyznacie mi rację, że jednak to sobie darowałam. No bo jak, w Hogwarcie? Bez przesady.